ალბათ დამეთანხმებით არცერთი პროფესია არაფერს ნიშნავს, პირველ რიგში მნიშვნელობა ენიჭება ადამიანს, მის შეხედულებებს, მის თვითრწმენას და მის თვითშეფასებას.
ბავშვობაში ყოველთვის ვოცნებობდი რაღაცის შემცვლელი, ცვლილებების განმხორციელებელი ვყოფილიყავი- რა თქმა უნდა ამ ოცნების მიზეზი განპირობებული იყო ჩემი არასასიამოვნო გამოცდილებებიდან.
თუმცა, რაც დრო გადიოდა ეს ოცნება მიზანს ემსგავსებოდა, იხვეწებოდა და სკოლის ბოლო კლასებში უკვე ვიცოდი, როგორ შემეძლო მისი ახდენა, როცა ვხედავდი ჩემი მეგობრების გაბრწყინებულ, ბედნიერ სახეებს ჩემთან ურთიერთობის, საუბრის, მსჯელობის დროს - თურმე ფსიქოლოგობანას ვთამაშობდი.
სწორედ მაშინ დავიჯერე, რომ ფსიქოლოგია იყო პროფესია, მიზანი, ცხოვრებისეული მისია და ჩემი ბავშვობის ოცნების ასრულების საუკეთესო არჩევანი.
ჩემმა გზამ ფსიქოლოგად ფორმირებისკენ საკმაოდ დიდი გზა განვლო. იყო ცხოვრებისეული უამრავი დაბრკოლება: სულიერი, მორალური, მატერიალური და პესიმისტურიც კი.
გარკვეული პერიოდით მომიწია ემიგრაციაში წავსულიყავი. კარგად მახსოვს ჩემოდნის ჩალაგების პროცესი - რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი და წიგნები, ყველა ფსიქოლოგიური სამეცნიერო ნაშრომი. ემიგრაციის პერიოდი ჩემს ცხოვრებაში იყო თვითგანვითარების, თვითგამორკვევის, პროფესიული გამორკვევის, ბრძოლის, ტკივილის, თუმცა საკუთარი თავის პოვნის ხანა. მოხდა გარდატეხა და სრული ტრანსფორმაცის ჩემი ცხოვრების, რომელმაც ისევ დამაყენა სწორ გზაზე, სწორი მიმართულებით ჩემი ცხოვრების მისიის შესასრულებლად. განვიზრახე და ჩემოვედი, რათა სწავლა გამეგრძელებინა.
მართლაც ასე მოხდა. საკმაოდ დიდი პაუზის შემდეგ სწავლა გავაგრძელე და ძალიან მალე დავიწყე მუშაობა „სამცხე-ჯავახეთის დემოკრატ ქალთა საზოგადოებაში" ფსიქოლოგად, სადაც ფსიქოლოგიურ დახმარებას ვუწევდი ძალადობის მსხვერპლ ქალებს, მათ შვილებს, მამაკაცებს და არამარტო, ნებისმიერ ადამიანს ვისაც ეს სჭირდებოდა და მომმართავდა. ეს იყო ჩემი მიზნის განმტკიცების პირველი ნაბიჯები.
ვმუშაობდი და ვსწავლობდი პარალელურად ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში. (როგორ ვასწრებდი ორ სხვადასხვა ქალაქში ამ ორ მნიშვნელოვან საქმეს პარალელურ რეჟიმში ეს კიდევ სხვა საკითხია- რომ მეკითხებიან ხანდახან მეც მიკვირს რომ ეს შევძელი J ).
ვესწრებოდი სხვადასხვა ტრენინგებს, საჯარო შეხვედრებს, მასტერკლასებს, ყველაფერს რაც კავშირში იყო ჩემს პროფესიასთან და თანდათან მეუფლებოდა განცდა რომ ეს ყველაფერი საკმარისი არ იყო და მჭირდებოდა უფრო მეტი და მეტი.
დავიწყე ისეთი პროგრამების მოძიება, რომელსაც შევუთავსებდი სამსახურს და უმაღლეს განათლებას დროში, ფასში და სხვადასხვა კრიტერიუმებში.
უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, უკვე საკმაო ცოდნითა და პრაქტიკული გაოცდილებით ჩავაბარე კავკასიის უნივერსიტეტის სამაგისტრო პროგრამაზე, რომელმაც ჩემი ცოდნა კლინიკურ ფსიქოლოგიაში შეავსო და გამიხსნა გზა გავმხდარიყავი უფრო წარმატებული ჩემს პროფესიაში.
აქაც პარალელურად მსოფლიოს სხვადასხვა პროფესიონალებთან ერთად ვეუფლებოდი ახალ ცოდნას, ვეცნობოდი ახალ კვლევებს, ტექნიკებს და საბოლოოდ თავადაც შევძელი საკუთარი ტექნიკების შექმნა.
დღეისათვის ჩატარბული მაქვს 2000-ზე მეტი ინდივიდუალური სესია და თამამად შემიძლია ვთქვა რომ ყველა მათგანი იყო შედეგიანი მიზანმიმართულად.
დღეს ვფიქრობ, რომ რომ არა ეს დაბრკოლებები შესაძლოა არ მქონოდა ამხელა სწრაფვა და არც ჩამოვყალიბებულიყავი ისეთ პროფესიონალად როგორიც დღეს ვარ. ყველა ტექნიკა რასაც ვფლობ საკუთარ თავზე, საკუთარ პრობლემებზე მაქვს გამოცდილი და მხოლოდ ამის მერე ვთავაზობ ჩემს კლიენტებს - წარმოუდგენელია აკეთებდე რაღაცას სხვისთვის და არ იცოდე რა შედეგს უნდა ელოდე ამისგან. ჩემი მთავარი მიზანი კი არის ყოველთვის შედეგი! ის თუ რა რეალურ გამოსავალს დავანახებ ჩემს კლიენტებს და ბედნიერი ვარ რომ არცერთი წუთი არ მიმუშავია ამ სიამოვნების მიღების გარეშე.
